Cees van der Wal slaat een nieuwe weg in

13 april 2024 • 20:16

ALBLASSERWAARD - We zitten in een stijlvol kantoor in het bedrijfspand van Cees van der Wal. De koffie staat dampend naast ons. Cees heeft in zijn drukke bestaan als (bedrijfs-)fotograaf en filmmaker, tijd gevonden voor een gesprekje.

Binnen de molenstichting SIMAV is hij al lang geen onbekende meer. Veel foto’s zijn van zijn hand en worden veelvuldig gebruikt voor website en vele andere doelen. Via zijn vader, molenmaker Wim van der Wal kwam Cees in aanraking met de molenwereld.

“Mijn vader begon als molenaar in ’84 in Kinderdijk op Nederwaard 5. Daar woonden toen Aaft en Aal, broer en zus, die al op leeftijd waren.”

Cees kwam in ’85 ter wereld en heeft er niet veel herinneringen aan. ‘Pa ging al snel naar de Kooiwijkse molen waar hij tot ’92 zat. Ik herinner me uit die tijd wel dat ik met hem meeging, de kap in, om te smeren. Ook herinner ik me de modelspoorbaan op de zolder, een hengeltje uitgooien en de bezoekjes aan het gemaal waar Jan Noorlander machinist was. In ’92 kwam de Blokkerse wip vrij, toen nog een SIMAVmolen. In de molen was niets, je stapte zo een gat in. Tot aan ’97, toen de molen door brand is verwoest, zaten we er elke zaterdag. Vanaf ’94 is scheepsbouwer IHC de molen gaan huren. Zij hebben de woning in de molen opgeknapt, er een schuur naast gezet en gebruikten het, naast ontvangstlokatie voor gasten, ook als weekendverblijf voor de directie. En wij brachten er als gezin onze zomervakanties door”.

De brand, gesticht door twee pyromanen, maakte aan dit alles een eind. Molenaar Wim kon terecht op de Hoekmolen in Hei- en Boeicop. Cees ging mee en leerde ook daar weer van alles over het molenaarsleven. Niet in de laatste plaats door molenaar Jan Hol.

Intussen werd de Blokkerse wip gerestaureerd en wisselde van eigenaar. SWEK, (stichting werelderfgoed Kinderdijk) nam de molen over en Wim werd er weer molenaar. We schrijven het jaar 2001.

Cees werkte inmiddels en kwam op de zaterdagmiddagen op de wipmolen van de Blokweer. Ook begon hij de opleiding tot molenaar en werkte vanaf 2006 als schilder en onderhoudsmedewerker bij de molenstichting van Kinderdijk. Vanaf 2013 startte Cees als zelfstandige fotograaf. Aan de periode bij de SWEK kwam een eind dus Cees meldde zich bij SIMAV en is vanaf eind 2014 actief geweest binnen de pr.

Maar ook als molenaar uiteraard, met vanaf 2012 het diploma op zak. “Een van de mooiste dingen die ik gedaan heb voor SIMAV zijn de twaalf molenaarsverhalen die ik gemaakt heb in het jubileumjaar 2016. Toen ben ik bij diverse molenaars langs geweest om hun verhaal op camera op te nemen voor nu én de toekomst. Verder verzorgde ik samen met Lucia de nieuwsbrief die we dan op kantoor in Alblasserdam in elkaar zetten met de nodige aandacht. Daarnaast bleef het molenaarsambacht trekken.

“Op de Achtkante molen van Streefkerk ben ik wat gaan hobbyen en op korenmolen De Liefde in Streefkerk. Maar ook op de Regt, in Nieuw-Lekkerland, een molen van een andere eigenaar. Totdat in 2017 de Kleine molen vrijkwam en ik die kon gaan huren.”

Deze molen is door Cees met veel hulp van anderen, van binnen hersteld en piekfijn in de verf gezet; de originele kleuren zijn weer aangebracht. Ook het buitenerf is in de stijl van de jaren ’30 teruggebracht. Met een hoop mankracht en creativiteit is de schuur rechtgezet.

Het was een andere tijd wat het werken betreft; “Ik had m’n eigen bedrijf, maar ik werkte nog in m’n eentje. Maar op de zaterdagen had ik vaak alle tijd. Net na ‘periode corona’ werd het drukker. Mijn bedrijf breidde zich uit, er moest personeel bij. Mensen kwamen op m’n pad die ik maar aangenomen heb en ik kwam steeds meer tijd tekort. Ik moest mijn tijd meer en meer verdelen tussen gezin, bedrijf en het molenaar-zijn. Ik ging mezelf afvragen of ik het molenaarsleven miste. Deels bleek dat niet zo te zijn. Dat kwam mede door de veranderingen binnen de molenstichting de afgelopen jaren waardoor de aanpak professioneler werd, het gemoedelijke en ons-kent-ons, de saamhorigheid van het met elkaar de molens behouden, ging ik missen.

Tegelijk werd het verlangen om me in te gaan zetten voor een organisatie die zich inzet voor de medemens sterker. Nadat ik in aanraking kwam met stichting CRR (Christian Refugee Relief) in Nieuw-Lekkerland kwam ik tot de conclusie dat ik daar mijn energie in wilde stoppen. Monumenten zijn belangrijk, maar ik ben slechts een passant. Ik heb het lijstje gezien van molenaars op de Kleine, de een was er 40 jaar, de ander 2… Ik heb gedacht dat ik het ook wel tot aan mijn pensioen zou volhouden, dat was ook echt mijn ambitie toen ik begon als huurder, maar het loopt anders. Ik wil mijn expertise op het gebied van foto en film inzetten voor hulp aan de medemens, of het nu vluchtelingen zijn of mensen in oorlogsgebied; ik wil helpen bij het vertellen van hun verhaal”.

Op de website van het bedrijf van Cees blijken dat geen holle woorden. Wij zullen Cees gaan missen, maar, zoals een veelgehoorde uitspraak ook nu weer klopt: gelukkig hebben we de foto’s nog!

Bron: Nieuwsbrief Simav.